MAREK KULIG – profesor Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu

Urodził się w 1971r. w Twardogórze. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu w latach 1991 – 1996. Do piątego roku studiował w Pracowni Malarstwa i Rysunku prof. Andrzeja Klimczaka – Dobrzanieckiego. Dyplom z wyróżnieniem zrealizował na Wydziale Malarstwa i Rzeźby w Pracowni Rzeźby prof. Leona Podsiadłego.

Od 2001r. jest pracownikiem macierzystej uczelni. Do 2015r. prowadził zajęcia w Pracowni Malarstwa i Rysunku prof. Mariana Wołczuka.
W 2010r. uzyskał stopień doktora w dziedzinie sztuk plastycznych, w dyscyplinie sztuk pięknych.

W latach 2010-2019 współpracował z Wyższą Szkołą Humanistyczną we Wrocławiu, w której uczył przedmiotów: Projektowanie koncepcyjne i Rysunek.

Od 2015r. prowadzi samodzielnie Pracownię Rysunku w Akademii Sztuk Pięknych.

W 2017 uzyskał stopień doktora habilitowanego.

W latach 2011/2012 pełnił funkcję głównego kuratora wystaw dyplomowych absolwentów ASP im. Eugeniusza Gepperta
we Wrocławiu. W 2013r. pełnił funkcję kuratora generalnego projektu – “XI Konkurs Gepperta – 2013”.

Zajmuje się malarstwem, rzeźbą i projektowaniem. Jest laureatem kilku nagród. W swoim dorobku ma około 100 wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą (m.in. w takich krajach jak: Austria, Niemcy, Włochy, Belgia, Chorwacja, Mołdawia, Rumunia, Łotwa, Słowacja, Ukraina, Czechy, Emiraty Arabskie, Japonia, USA).

Nagrody

1. Stypendium Ministra Kultury i Sztuki – 1995/96r.

2. Pierwsza Nagroda w konkursie na projekt terenu rekreacyjno-sportowego w Bielawie – 1995r.

3. Stypendium Cultural City Network  Graz – Austria – 2000r.

4. Nagroda “Złoty Hipolit” – 2000r.

5. Znak “DOBRE, BO POLSKIE” – 2000r.

6. “DOBRY WZÓR 2000” – 2001r.

7. Nagroda Rektora ASP im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu – 2012r.

8. Nagroda Rektora ASP im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu I stopnia za osiągnięcia artystyczne – 2020r.

 

MAREK KULIG – ARTEFAKTY

Trudno nazywać prace Marka Kuliga obrazami, chociaż na pierwszy rzut oka mogą się nimi wydawać. To obrazy, które jednocześnie są obiektami rzeźbiarskimi. Kontekst tego osobliwego mariażu dyscyplin przywołuje nieoczywistą biografię artysty – dyplom magisterski z rzeźby, a doktorat z malarstwa. Prace konstruowane są z drobnych elementów: książek, kartek, paczuszek, sznurków i innych obiektów, spajanych piachem, ziemią, kurzem i farbami. To specyficzne konstrukcje, kolaże, zbiorniki wspomnień, unieruchomione gesty, zabalsamowane gabloty. Są niczym osobisty obiekt kultu służący czczeniu pamięci, na kształt domowych kapliczek.

Marka Kuliga interesuje problem wspomnień, który można rozumieć dwojako. Archeologiczna, czy też historyczna, warstwa jest tą pierwszą – prace literalnie przywodzą na myśl zapomniane miejsca, obdrapane mury czy zabytki piśmiennictwa, jak stare dokumenty czy zakurzone książki. Konotacje z przeszłością dziejową prowokują do grzebania w historii danego miejsca czy obiektu. Warstwa piachu jest pretekstem, aby go wymieść, wyczyścić i zacząć kopać i odkrywać. Znalezione artefakty budzą instynkt badacza, skłaniający do odsłaniania kolejnych warstw ukrytych pod zastygłą powłoką. Jednocześnie zmuszają do eksploracji własnych wspomnień, cofnięcia się w czasie, sięgnięcia do tajemnic przeszłości. Dziecięca ekscytacja odkrywcy miesza się z nie zawsze łatwym spojrzeniem wstecz na własne życie. Budzą się nostalgia i żal za przeszłością, pamięć o osobach i miejscach.

Artysta przeplata ogromną techniczną dyscyplinę z niebywałym ładunkiem emocjonalnym. Za każdym razem widoczny jest przemyślany proces tworzenia obiektów, którego rytm wyznaczany jest przez zachowanie poszczególnych „składników” dzieła: ich reakcje, okres schnięcia, aż wreszcie zespolenie się poszczególnych warstw. Wszystko poprzedzone jest żmudnymi, niemalże alchemicznymi, próbami łączenia ze sobą elementów składowych. Świadomość materiałów, z których owe prace powstają jest u Kuliga kluczowa. Za każdym razem jest to bowiem misterna mieszanka różnego rodzaju kleju, spoiw, kurzu, piachu, farby. Wszystko to nakładane jest impastowo, a cały obiekt (bo nie tylko jego zewnętrzna warstwa) posiada bardzo mięsistą strukturę, sprawiając wrażenie że w każdym milimetrze wgłąb kryje się jakaś tajemnica. Z drugiej strony, ta precyzyjna i jednocześnie bardzo estetyczna (w sensie warsztatowym) za każdym razem konstrukcja oraz jej aspekt wizualny są pretekstem do głębszych poszukiwań w obrębie własnego życia i penetrowania wspomnień, poddawania ich ponownej analizie, przeżywania tego, co minęło raz jeszcze.

Twórczość Marka Kuliga, chociaż widocznie ewoluowała w czasie z wyraźnie malarskich prac w stronę bardziej zróżnicowanych przestrzennie, charakteryzuje się logicznym i konsekwentnym rozwojem określonych rozwiązań formalnych, przy jednoczesnym ciągłym eksplorowaniu jednego obszaru tematycznego. Zainteresowania artysty zostały przez niego tym samym precyzyjnie określone już na początku, a efektem jest „dzielenie się” wynikami tych osobistych badań.

W obiektach widoczne są odwołania do malarstwa iluzjonistycznego w jego klasycznej, (np. XVII-wiecznej) wersji. Interesujące może być rozpatrywanie twórczości Kuliga w kontekście zagadnienia odbicia rzeczywistości w sztuce, imitacji (mimesis) czy wykorzystywania surowego materiału oraz nadawania nowego znaczenia elementom już wcześniej istniejącym, przy czym jest to twórczość równoległa, czy wręcz istniejąca obok określonych konwencji artystycznych (np. arte povera), a nie zamierzone wpisywanie się w ich kontekst.

 

Alicja Klimczak-Dobrzaniecka